W czwartek 24 października 2024 roku, o godzinie 21:24 czasu letniego, na południe od naszego kraju, czyli nad Austrią, przeleciał bardzo jasny meteor – bolid (w czasie uniwersalnym, w którym podawany jest czas bolidów na całym świecie, wypada on o 2 godziny wcześniej przez co ten konkretny przybysz z kosmosu otrzymał oznaczenie EN241024_192438). Jasna ognista kula była widziana przez dużą liczbę przypadkowych świadków, z których niektórzy opisywali i przesyłali nam swoje obserwacje. Bolid został również zarejestrowany przez kamery bolidowe sieci Skytinel.
Meteor został zarejestrowany niemal przez wszystkie urządzenia czeskiej sieci bolidowej tj. aparaty fotograficzne, kamery wideo, precyzyjne fotometry i inne systemy namierzania. Najważniejszymi stacjami na trajektorii ognistej kuli były Martinsberg w Austrii oraz Kunžak, Kuchařovice i Churáňov w Czechach.
Co dokładnie wydarzyło się w czwartek 24 października 2024 roku późnym wieczorem nad Austrią?
Dokładnie o godzinie 21:24 minuty i 38 sekundzie czasu środkowoeuropejskiego letniego w atmosferę ziemską wszedł meteoroid o wadze około 55 kilogramów. Zaczął świecić na wysokości 95,9 km nad ziemią nad Alpami Wschodnimi, na zachód od ważnego austriackiego miejsca pielgrzymkowego Mariazell. W owym czasie ciało poruszało się z prędkością 17,4 km/s i kontynuowało lot w kierunku północno-zachodnim (azymut 48,8 stopnia na zachód od północy) po trajektorii nachylonej do powierzchni Ziemi o 51,3 stopnia, stopniowo pojaśniając. Ognista kula osiągnęła swoją maksymalną jasność -13,5 magnitudo przy stosunkowo znaczącym maksimum na wysokości 39,4 km nad rzeką Ybbs w pobliżu wioski Gleiss, a następnie kontynuowała swój lot, aż osłabła na wysokości 23,2 km w pobliżu miasta Haag w Dolnej Austrii. W drugiej połowie drogi światła meteoroid również znacznie zwalniał w atmosferze i rozpadał się na fragmenty (patrz Rysunek 3). Przeleciał całą drogę światła o długości 93,7 km w 6,4 sekundy. Podczas przechodzenia przez atmosferę zdecydowana większość pierwotnej masy tego meteoroidu o średnicy około 30 cm wyparowała, jednak stosunkowo duża liczba małych fragmentów przetrwała i dotarła do ziemi. Obszar uderzenia tych meteorytów o spodziewanych masach jest schematycznie pokazany na rysunku 4. Największy meteoryt może ważyć około 250g.
Przed zderzeniem z Ziemią meteoroid krążył wokół Słońca po typowej orbicie planetoidy, która była tylko nieznacznie nachylona do płaszczyzny ekliptyki, czyli płaszczyzny orbity Ziemi. W peryhelium przeciął orbitę Ziemi i znalazł się między orbitą Ziemi a Wenus. Jedno okrążenie Słońca zajęło temu meteoroidowi 2,5 roku. Ten charakter trajektorii, w połączeniu z fizycznymi właściwościami meteoroidu wynikającymi z jego przejścia przez atmosferę, oznacza, że najprawdopodobniej był to niewielki fragment planetoidy pochodzący z głównego pasa planetoid.
Zdjęcia i dane nie są przeznaczone do dalszej dystrybucji i publikacji
Materiał udostępniony przez Zakład Materii Międzyplanetarnej, Instytut Astronomiczny Czeskiej Akademii Nauk
Serdecznie dziękujemy zespołowi: Pavel Spurný, Jiří Borovička i Lukáš Shrbený