Kamienie magnetyczne cz. I – zmora detektorystów

Na samym początku pragnę wyjaśnić, że kamienie magnetyczne są zmorą tych detektorystów którzy szukają meteorytów kamiennych. Innych poszukiwaczy ten temat całkowicie nie interesuje bo używają wykrywaczy które kamienie magnetyczne wycinają „fabrycznie” (przykładowo szukają meteorytów żelaznych), albo używają takiego sprzętu który widzi tego typu obiekty i magnetyki są dla nich pożądaną wskazówką do dalszych eksploracji np. poszukiwacze złota *. Zatem poniższy tekst dotyczy wykrywaczy metali potrafiących wskazać, że pod cewką mamy kamień magnetyczny.

Czym są kamienie magnetyczne?

Kamienie magnetyczne (ang. hot rocks) [red. – magnetyki] to skały, kamyki lub osady, które zawierają większe lub mniejsze ilości przewodzących lub nieprzewodzących minerałów w stosunku do otaczającej je ziemi i generuje słyszalną odpowiedź na wykrywaczu. Jeśli cewka zostanie przeciągnięta nad takim obiektem, wokół niej powstanie wtórne pole magnetyczne. Takie pole mogą wytworzyć wspomniane skały, kamienie lub obiekty osady zawierające duże ilości minerałów zawierających żelazo. Minerałami tymi są głównie tlenki żelaza: magnetyt, hematyt, limonit, maghemit i lepidokrokit. Wszystkie te tlenki wykazują różny stopień ferromagnetyzmu i mogą być namagnesowane przez wystawienie na działanie innego pola magnetycznego na przykład takiego jak ten generowany przez cewkę wykrywacza.

Kamienie magnetyczne możemy podzielić na dwie grupy. Ujemne (negatywne) zawierające większe ilości materiału nieprzewodzącego i dodatnie (pozytywne), które zawierają większe ilości materiału przewodzącego.

Ujemne skały magnetyczne
Ujemne magnetyki są bardzo nieprzewodzące, ponieważ zawierają zwykle wysokie stężenie magnetytu. Magnetyt jest tlenkiem żelaza, dokładnie Fe3O4, co czyni go bardzo nieprzewodzącym, a ten brak przewodności odbija się na tle bardziej przewodzących gleb. Często powoduje, że skała lub osad, w którym się znajduje, stają się ciemnoczarne. Dodatkowo powoduje to, że skała lub osad stają się ciężkie z powodu dużej masy atomowej cząsteczki tlenku żelaza. I często jest przez to mylony z meteorytem (bo w końcu gęstość się zgadza… ale reszta już nie…) Zwykle przyciąga je magnes, a w niektórych przypadkach pojawiają się na nich plamy rdzy. Jak na złość, niektóre meteoryty są również bogate w tlenek żelaza Fe3O4.

Magnetyki dodatnie
Plusy są wysoce przewodzące, najczęściej dzięki imponującym ilościom maghemitu. Maghemit to także tlenek żelaza, ale tym razem Fe2O3. Ten tlenek żelaza nadaje skałom czerwonawy, pomarańczowy lub żółtawy kolor. Ponadto, oprócz tlenku żelaza Fe2O3, dodatnie kamienie magnetyczne często zawierają dużo minerałów siarczkowych, które są również wysoce przewodzące. Te minerały to pirotyn (znany również jako piryt magnetyczny Fe(1-x)S (x = 0 do 0,2)) i bornit (znany również jako ruda pawia, CuFeS4). Jednak inne „kamulce” mogą również działać jak magnetyki dodatnie, jeśli nie zawierają żelaza, ale zawierają takie metale, jak miedź, aluminium, mangan, złoto, nikiel, lub zwykłego grafitu. Odróżnienie potencjalnie wartościowego dla nas obiektu od niewartościowego jest trudnym zadaniem. Wiele pozytywnych magnetyków wydaje się być cennymi celami podczas poszukiwania metali i nawet mniejsze próbki są dobrze wykrywane czasem na imponujących głębokościach.

Jak rozpoznać magnetyka pod cewką?

Istnieją różne metody zorientowania się, że ​​sygnał wykrywacza wskazuje na tytułowy kamień magnetyczny oraz neutralizacji zakłóceń powodowanych przez magnetyki podczas poszukiwania meteorytów kamiennych przy pomocy wykrywacza. Dokładny schemat działań zależy od sygnałów wysyłanych przez wykrywacz metali, od modelu wykrywacza metali oraz od doświadczenia poszukiwacza – detektorysty.

Oto kilka ogólnych wskazówek, jak uniknąć fałszywych sygnałów meteorytowych:
• ujemne kamienie magnetyczne często powodują opóźnienie w reakcji i szybkości odświeżania;
• większość ujemnych magnetyków wysyła sygnały tylko wtedy, gdy sonda jest poruszana w jednym kierunku;
• „negatywy” często nie reagują na pinpointery lub dają pulsujący sygnał po namierzeniu;
• najczęściej automatyczne strojenie do gruntu dla gleb silnie zmineralizowanych jest stosowane w wykrywaczu metali w celu zneutralizowania efektu ujemnych skał magnetycznych;
• najlepszym kształtem i konfiguracją cewki do radzenia sobie z kamieniami magnetycznymi jest cewka eliptyczna DD;
• jeśli poziom czułości można dostosować ręcznie, spróbuj go nieco zmniejszyć, aby uzyskać większy zasięg;
• zarówno w przypadku dodatnich, jak i ujemnych magnetyków, najlepiej sprawdzają się mniejsze cewki (5-6 cali dla maksymalnej wydajności);
• w obszarze gdzie dostajesz cholery od ilości kamieni magnetycznych, ustaw wysoką wartość odświeżania;
• wypróbuj dyskryminację Notch, jeśli konwencjonalna funkcja dyskryminacji niewiele pomaga;

* Ujemne skały magnetyczne są typowe dla regionów złotonośnych. Takie skały są bogate w tlenek żelaza, mogą zawierać miedź, a w pobliżu często znajduje się złoto. Typowe dla takich terenów są również złoża kamieni jubilerskich i półszlachetnych. W Polsce rejonem gdzie występują takie skały są okolice Złotego Stoku w województwie dolnośląskim. Możecie przekonać się o tym osobiście odwiedzając Kopalnie Złota w Złotym Stoku, gdzie można osobiście wziąć do ręki takie skały i dokładnie się im przyjrzeć (z tych złotonośnych skał łącznie wydobyto ponad 16,5 tony złota)

Kamienie magnetyczne cz. II – lekarstwo na „magnetyki”